Τα καρτέλ παίρνουν αμπάριζα

Αναστάσης Μεσίκλης

Η αποκρατικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων είναι μεγάλο έγκλημα, αφού οδηγεί μία χώρα στην απόλυτη εξάρτηση της από τις πολυεθνικές και στην υποδούλωση της στα κράτη-έδρα τους

Όλες οι ενδείξεις και οι κατευθύνσεις των αγορών δείχνουν ότι το τελικό στάδιο των νεοφιλελεύθερων παρεμβάσεων στις οικονομίες των χωρών, παγκοσμίως, με τις αποκρατικοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις είναι προ των πυλών, αφού διεγράφη ένα “χρυσούν” διάστημα που άρχισε στις αρχές της δεκαετίες του 1980, κάνοντας αρχή από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μ. Βρετανία.

Οι κρατικές εταιρείες της δύσης –κυριολεκτικά ως ντόμινο-, με φιλέτο τις κοινωφελείς μονοπωλιακές (λέγε με ΔΕΚΟ), αγοράζονται η μία μετά την άλλη από τα καρτέλ των πολυεθνικών, διαδικασία η οποία τελικά τείνει στην ολοκληρωτική «κατάληψη» της εκάστοτε πολιτείας.

Ειδικά για τη χώρα μας όλα καταδεικνύουν ότι ο στόχος, ο οποίος ήδη έχει σχεδόν επιτευχθεί, είναι η δημιουργία ενός “μοντέρνου” κράτους με απολυταρχικές δομές και η εν τέλει οικονομική του υποδούλωση.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Για την παραπάνω διαδικασία, των αποκρατικοποιήσεων και της απελευθέρωσης της αγοράς οι οικονομικοί “γκαουλάιτερ” εφαρμόζουν επικοινωνιακή εκστρατεία για πεισθούν οι πολίτες ότι έχουν να κερδίσουν γιατί το άνοιγμα της αγοράς δήθεν θα ευνοήσει την διαμόρφωση θετικών τιμών των αγαθών, οι οποίες θα τείνουν συνεχώς να μειώνονται. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν το λεγόμενο “λαϊκό έρεισμα” με απώτερο στόχο την συντηρητικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και την αντίθεσή τους στην “κοινωνική αναταραχή” ουδετεροποιώντας τις μεθόδους άσκησης πίεσης των πολιτών έναντι της πολιτείας (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ).

Όμως αν και με το άνοιγμα της αγοράς επέρχεται πράγματι μείωση των τιμών, αυτή οδηγεί αφενός στη χρεοκοπία πολλές μικρομεσαίες εταιρείες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό, ειδικά με την πολιτική που ακολουθείται απέναντί τους από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με την άρνηση έγκρισης δανείων και αφετέρου στην εκποίηση των μεγαλύτερων κοινωφελών επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ), οι οποίες μη μπορώντας να ανταγωνιστούν τις εισβάλλουσες πολυεθνικές, απορροφούνται δηλαδή από τις πολυεθνικές.

Επιπροσθέτως ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην εκάστοτε αγορά, που απελευθερώθηκε, διαρκώς μειώνεται ως αποτέλεσμα του περιορισμού του ανταγωνισμού και της επικράτησης ολιγοπωλιακών τακτικών. Οι μισθοί μειώνονται αυξάνοντας την ανεργία από τη μια επειδή μπαίνουν λουκέτα στις επιχειρήσεις και από την άλλη εξ αιτίας των απολύσεων, στο βωμό του της μεγέθυνσης των κερδών και της “εύρυθμης” λειτουργίας των πολυεθνικών.

Από αυτή την στιγμή αρχίζει το “ράλι” της αύξησης των τιμών οι οποίες στον “επόμενο τόνο” υπερβαίνουν τα πριν την “απελευθέρωση” της αγοράς επίπεδα, με στόχο την υπερκάλυψη των αρχικών δαπανών των πολυεθνικών (πάντα υπό το πρίσμα της εγκαθίδρυσης στην αγορά ολιγοπωλιακών δομών.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Αρχικά πρέπει να επισημανθεί ότι σωστά οι πολίτες τάσσονται αναφανδόν υπέρ της πάταξης της διαφθοράς, προσπάθεια η οποία υποβοηθείται, ως ένα βαθμό, με τις ιδιωτικοποιήσεις. Παρ’ όλα αυτά αν η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών, πράγματα στα οποία αποβλέπει –υποτίθεται- αυτή η διαδικασία διαφύγουν με την φορο-αποφυγή των πολυεθνικών (φορολογικές ελαφρύνσεις) στις μητρικές τους χώρες, αν υπολογίσει κανείς και την ταυτόχρονη αύξηση των τιμών, τότε και δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος για την χώρα μας αλλά και θα πολλαπλασιασθεί η ζημία.

Την ίδια ώρα αν η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων αυξάνει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, δηλαδή στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους πολίτες και τη χώρα.

Πράγματι όλοι έχουμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες της εικόνας κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι όχι μόνο δεν εργάζονται αλλά έχουν μετατρέψει τη “θεσούλα” τους σε προσωπικό “φέουδο”. Αν όμως αυτές οι υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα ιδιωτικοποιηθούν, μειώνοντας το προσωπικό και αυξάνοντας την παραγωγικότητα, αυτό, που πραγματικά, θα μείνει στη χώρα είναι η ανεργία, η περικοπή των δημοσίων εσόδων και επιπρόσθετα η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων, με όλα όσα συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη, την αύξηση δηλαδή φόρων, μείωση ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πάει λέγοντας.

Εδώ πρέπει να συνυπολογισθεί ότι οι μεγάλες κρατικές εταιρείες της μικρής Ελλάδας δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από ντόπιες επιχειρήσεις, όπως έχει συμβεί στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Στον επόμενο πίνακα φαίνεται γιατί αν παρατηρήσει κανείς τα μεγέθη τους.

Μεγέθη εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας

(κεφαλαιοποίηση με τιμή μετοχής στις 12.08.10)

	ΔΕΗ	RWE	ENEL	ENDESA
Τζίρος	6,03 δις	47,74 δις	62,17 δις	22,8 δις
Κέρδος π.φ.	993 εκ.	5,6 δις	9,07 δις	4,31 δις
Κεφαλαιοποίηση	3,06 δις	30,10 δις	36,01 δις	20,10 δις
Αριθ. Προσωπικού	23.127	70.726	81.208	26.587
Τζίρος ανά άτομο	260.000	675.000	765.564	857.000
Κέρδος ανά άτομο	42.936	79.178	111.688	162.109
Ποσοστό κέρδους	16,46%	11,73%	14,59%	18,90%
Υποχρεώσεις	9,32 δις	79,72 δις	127,95 δις	41,46 δις
Υποχρεώσεις/Τζίρο	154,5%	166,98%	205,80%	181,84%

Σημείωση: Ένα μέσο νοικοκυριό στη Γερμανία καταβάλλει 19,83 λεπτά του ευρώ ανά κιλοβατώρα, ένα αντίστοιχο γαλλικό 12,20 λεπτά, ένα ελβετικό 12,12 και ένα ελληνικό μόλις περί τα 10,00 σεντς.

Πηγή: Finance Net

Στον πίνακα αν και φαίνεται ανάγλυφα η χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη/ άτομο) και ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων φαίνεται επίσης με σαφήνεια ότι παραμένει κερδοφόρα αν κοιτάξει κανείς το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων), το οποίο διαμορφωνόμενο στο 16,46% είναι υψηλότερο από τις δύο άλλες, ενώ πουλάει με χαμηλότερες τιμές.

Εύκολα, επομένως προκύπτει τα επόμενα ερωτήματα:

Γιατί πρέπει να γίνουν απολύσεις, που θα εκτινάξουν την ανεργία, η οποία τελικά απολήγει στα ελλείμματα του προϋπολογισμού;

Σε τι θα ωφελούσε την χώρα η “αξιοποίηση-εκποίηση” της ειδικά όταν το κράτος εισπράττει παχυλά μερίσματα από φορολογικά έσοδα, υπεραξίες κ.λπ. από τη συμμετοχή του;

Ποιο θα ήταν το όφελος, που θα προέκυπτε υπέρ των καταναλωτών, από την κατάργηση του μονοπωλίου ηλεκτρικού ρεύματος, αν εξαιρεθεί η ηθική ικανοποίηση από την πάταξη διαπλεκόμενων “εργατοπατέρων” ή “χαλαρών” υπαλλήλων; Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, μετά το στρογγυλοκάθισμα του ΔΝΤ στη Βραζιλία, μόνο η Petrobras, με τον αγώνα των εργαζομένων, παρέμεινε στο βραζιλιάνικο δημόσιο, ενώ στην περίπτωση της Χιλής αυτή ακόμα υπομένει τις συνέπεια της υφαρπαγής της από τις πολυεθνικές με την έλλειψη ακόμη και πόσιμου νερού.

Αναγκαία η εξυγίανση της οικονομίας αλλά…

Για τους λόγους αυτούς ενώ η ανάγκη της εξυγίανσης της οικονομία της χώρας, η καταπολέμηση της διαφθοράς και η δυναμική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών με ψηφοφόρους και επιχειρήσεις ντόπιες και ξένες μας βρίσκει ακραιφνώς υπέρμαχους από την άλλη διαφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, με την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, με την εγκληματική “αξιοποίηση”(ουσιαστικά εκποίηση) της δημόσιας περιουσίας, και με την εισβολή του Καρτέλ στην Ελλάδα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η ενδεχόμενη πώληση όλων των εισηγμένων επιχειρήσεων του ευρύτερου δημοσίου τομέα σ’ αυτήν τη χρονική συγκυρία, δεν θα αποφέρει περισσότερα από 7 δισεκατομμύρια ευρώ στον κρατικό κορβανά, ποσό που αντιστοιχεί στο έλλειμμα τριών περίπου μηνών!

Τέλος, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στη Γερμανία, που συνεχίζει να αρνείται να εξοφλήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις απέναντι στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα επωφελείται σε υπερθετικό βαθμό από την ελληνική κρίση, είναι σχεδόν σίγουρο (επιφύλαξη λόγω της μη φυσικής μας παρουσία στις συναντήσεις περιθωρίου) ότι απαίτησε, εκτός από την εκποίηση δημόσιας περιουσίας, και την απόσυρση από αποζημιώσεις (λέγε με Siemens) ως αντάλλαγμα για τη συγκατάθεσή της στη “μερική” επιμήκυνση του δανεισμού, που στην καλύτερη περίπτωση θα καθυστερήσει την επίσημη χρεοκοπία.

Εν κατακλείδει την ίδια ώρα που προγραμματίζεται το μεγαλύτερο έγκλημα στην πρόσφατη ιστορία μας, το “ξεπούλημα” δηλαδή των ελληνικών κοινωφελών επιχειρήσεων, οι γκαουλάιτερ κατευθύνουν την κοινή γνώμη να αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις που αφορούν στην φοροδιαφυγή κάποιων γιατρών και στη σκανδαλώδη συμπεριφορά πολιτικών προσώπων, τα οποία παρ’ όλα αυτά παραμένουν “θεσμοθετημένα” στο απυρόβλητο, ελάχιστοι Έλληνες ασχολούνται με το πως είναι δυνατόν να επιβιώσει η Ελλάδα στα πλαίσια μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς τις δικές μας επιχειρήσεις και με κατεστραμμένο τον παραγωγικό μας “ιστό” για να μην αναφέρουμε και τον κοινωνικό, που έχει υποστεί συντριπτικά πλήγματα.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ευγενής βοήθεια του μηχανισμού στήριξης δεν είναι ικανή να καλύψει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Γι’ αυτό είναι αναγκαία νέα δάνεια για το τρέχον έτος (2011), που ανέρχονται, κατ΄ελάχιστον, στα 22,54 δισεκατομμύρια ευρώ, επί πλέον αυτών του μηχανισμού. Επομένως, εάν δεν περιορισθούν ριζικά οι τόκοι (1%) και εάν δεν διακανονισθεί μακροπρόθεσμα το συνολικό δημόσιο χρέος, οι πιθανότητες επίλυσης του προβλήματος μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες – με το θάνατο του κοινωνικού κράτους να προβάλλει πιο απειλητικός παρά ποτέ.