«Greek statistics» με τις ευλογίες των Ευρωπαίων

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Με αφορμή την Εξεταστική Επιτροπή Βουλής για το έλλειμμα του 2009 και των παρωδία δηλώσεων κι επιστολών από διάφορους Υπουργούς και Υφυπουργούς Οικονομικών, διακρίνει κανείς πολύ εύκολα των ανωριμότητα με την οποία εξακολουθεί πεισματικά - και κόντρα στο πνεύμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας που επιτάσσει η κρισιμότητα των στιγμών - να πολιτεύεται το πολιτικό κατεστημένο της χώρας.

Ο ένας τα ρίχνει στον άλλο, συνήθως ο επόμενος στον προηγούμενο και όλοι μαζί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αποφράδα ημερομηνία για όλα τα δεινά της χώρας αποτελεί η ημερομηνία ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, μεταθέτοντας τις ευθύνες στον «τελειωμένο πολιτικά» Κώστα Σημίτη.

Χωρίς να θέλω να γίνω αυτόκλητος υποστηρικτής του Κώστα Σημίτη, άλλωστε ποτέ δεν ήμουν οπαδός της πολιτικής του, θεωρώ πως η συγκεκριμένη μετατόπιση ευθυνών εξυπηρετεί μικροπολιτικές συμπεριφορές και σκοπιμότητες και οδηγεί τη συζήτηση για το έλλειμμα του 2009 σε πρόωρο φιάσκο.

Αναδεικνύει την πρεμούρα να συγκαλυφτούν για ακόμα μια φορά τα περιβόητα «greek statistics», τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ώστε να φτάσουμε στον πάτο.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Ελλάδα μπήκε από την πίσω πόρτα στην ΟΝΕ, αφού τα στοιχεία που παρουσιάσαμε αποδεικνύεται ότι ήταν μαγειρεμένα. Υπεύθυνος για το μαγείρεμα είναι ο σημερινός πρωθυπουργός. Γι’ αυτή την «καλή του πράξη» οι Ευρωπαίοι τον ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΑΝ 10 χρόνια, επιβάλλοντας τον με συνοπτικές διαδικασίες, ως πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Το 2004 ο τότε υπουργός οικονομικών κ. Αλογοσκούφης έβαλε στην ζωή μας τη λέξη ΑΠΟΓΡΑΦΗ, γεγονός που οδήγησε τη χώρα μας σε επιτήρηση. Ο τέως «τσάρος» μίλησε πρώτος απ’ όλους για μαγειρεμένα στοιχεία που μας έβαλαν στην ΟΝΕ. Παράλληλα η κυβέρνηση Καραμανλή παρουσίασε στους Ευρωπαίους και τον περιβόητο ΒΑΣΙΚΟ ΜΕΤΟΧΟ, ο οποίος έβαζε ταφόπλακα στην εγχώρια  διαπλοκή. Οι Ευρωπαίοι στύλωσαν τα πόδια στον Βασικό Μέτοχο, ωστόσο έδωσαν ως αντάλλαγμα στην κυβέρνηση Καραμανλή, τον πολιτικό χρόνο που χρειαζόταν!!! Πώς; Σε καθεστώς επιτήρησης θεωρητικά η Ελλάδα «επιτηρείτο» από τους Ευρωπαίους γκουρού οικονομολόγους… Παρόλ’ αυτά το έλλειμμα και το χρέος εξακολουθούσαν να «τραβούν την ανηφόρα»… Ωστόσο οι ευρωπαίοι «φίλοι μας» έστελναν στους ιθαγενείς της «μπανανίας» νομιμοποιητικά ραβασάκια των «greek statistics», που καταδείκνυαν ότι όλα ήταν υπό έλεγχο. Μάλιστα το 2007 μας έβγαλαν από την επιτήρηση!!!

Το 2009 ήρθε το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου και έδωσαν στην «κατακαημένη Ψωροκώσταινα» την χαριστική βολή. Φούσκωσαν το έλλειμμα και έστειλαν τη χώρα στη λαίλαπα του Μνημονίου. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας δέχτηκαν και πάλι τα «greek statistics», τα οποία αυτή τη φορά ήταν φουσκωμένα για διαφορετικούς όμως λόγους. Για τις αιματηρές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για το μοίρασμα των πετρελαίων μας και για άλλα πολλά που θα τα μάθουμε από τον επόμενο υπουργό οικονομικών, ο οποίος κάτι θ’ ανακαλύψει για να αγοράσει κι αυτός χρόνο. Με τις ευλογίες πάντα των φίλων μας των Ευρωπαίων.

Οι μέτριοι τα διαλύουν όλα, για να φαίνονται…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Τον Οκτώβριο του ’81 ο Ανδρέας Παπανδρέου ήλθε στην εξουσία με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και με ενδυματολογικό σύμβολο το ζιβάγκο. Κοντά τριάντα χρόνια μετά ο γιος του Γιώργος με ενδυματολογικό σύμβολο το ποδηλατικό και το κωπηλατικό κολλάν, απέκτησε το αξίωμα του πρωθυπουργού με τις ίδιες παραπλανητικές και τακτικές. Μόνο που ο Γιώργος δεν είναι Ανδρέας και κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες οι Έλληνες να διαγράψουν από το νου τους το σύνθημα, αλλά και να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια αποικία των ξένων.

Η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια δεν ανήκει στους Έλληνες, αλλά έχει υποθηκευτεί στο αμερικανοκρατούμενο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Γαλλογερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συγκεκριμένη υποθήκη δεν είναι μόνο οικονομικού χαρακτήρα. αλλά αφορά όλους τους τομείς του Ελληνικού κράτους, όπως είναι ο εθνικός πλούτος, ο κοινωνικός ιστός και η εξωτερική πολιτική, δηλαδή τα εθνικά μας θέματα.

Λένε πολλοί, μεταξύ αυτών κι εγώ, να γυρίσουμε στην Δραχμή για να σωθούμε… Φοβάμαι πως η Ελλάδα έχει χάσει κι αυτό ακόμα το πλεονέκτημα του εθνικού νομίσματος, το οποίο παρά τις όποιες δυσκολίες, θα μπορούσε τουλάχιστον να διατηρήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια και να προστατέψει όσο το δυνατόν τον εθνικό μας πλούτο.

Λένε πως για να κόψεις χρήμα, θα πρέπει να μετρηθούν τ’ αποθεματικά σου σε χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα… Νομίζω πως η περίπτωση των ΗΠΑ απέδειξε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει… Δε νομίζω να γέμισαν με φρεσκοτυπωμένα δολάρια την παγκόσμια αγορά, δημιουργώντας νομισματικές αναταράξεις, με βάση τα αποθέματα τους. Θεωρώ ότι οι Αμερικάνοι, τύπωσαν δολάρια, με βάση τον τσαμπουκά τους!!! Την στρατιωτική τους ισχύ. Τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος!!! Τα ενεργειακά τους αποθέματα!!! Την γεωπολιτική τους επιρροή παγκοσμίως!!! Την τεχνολογική τους υπεροχή!!! Τον έλεγχο σε μηχανισμούς προπαγάνδας (ΜΜΕ, Τέχνη) κλπ κλπ κλπ!!!

Ως εκ τούτου όχι μόνο ξεπέρασαν εύκολα και γρήγορα την κρίση, αλλά κατάφεραν να την εξάγουν και να την μεταδώσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θεωρητικά οι ΗΠΑ έχουν πολύ μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ωστόσο χρησιμοποιώντας τον ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ τους, κατάφεραν να επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού…

Με βάση την συγκεκριμένη λογική, ακόμα και αν αύριο το πρωί η Ελλάδα τυπώσει δραχμές, με ποιον ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ, θα μπορέσει να πάει να διεκδικήσει πράγματα, έτσι όπως την κατάντησε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας;

Για να ευθυμήσουμε λίγο, διαισθάνομαι ότι σε λίγο καιρό, πάλι θα πέσουμε στον «έρωτα του Γιωργάκη», αφού «παίζει» να είναι ακόμα πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!!! Όπως είπε κι ένας φίλος μου… Οι μέτριοι τα διαλύουν όλα, για να φαίνονται…

Ο αμερικανόφιλος «τουρίστας»

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Προσπαθεί με κάθε τρόπο ο Γιώργος Παπανδρέου, μέσω συνεντεύξεων σε ξένα Μέσα Ενημέρωσης να «εξιλεωθεί» για όσα δεινά προκάλεσε με τις πράξεις του στον Ελληνικό λαό. Μόνο που πολύ δύσκολα να καταφέρει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρει να τον ξεχάσουν οι Έλληνες.

Για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία ένας πολιτικός σε τόσο σύντομη διαδρομή στην εξουσία κατάφερε να διαλύσει τα πάντα και να ισοπεδώσει ότι βρήκε στο πέρασμα του, με τόσο άγαρμπο και απολυταρχικό τρόπο.

Το Σύνταγμα «πήγε περίπατο», ένα σωρό φορές, παραβιάστηκε και λεηλατήθηκε πολλάκις, σύμφωνα με τις γνωματεύσεις κορυφαίων συνταγματολόγων αλλά και των ανώτατων δικαστικών λειτουργών της χώρας.

Η εθνική ανεξαρτησία της χώρας σε οικονομικό επίπεδο παρεδόθη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σε γεωπολιτικό επίπεδο απωλέσαμε την ευκαιρία της συμμετοχής μας στους αγωγούς αεριού με τους Ρώσους επειδή δεν άρεσε η ιδέα στους αμερικανούς.

Την ίδια περίοδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μετατροπή της χώρας μας, σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, διαλύοντας το ορθόδοξο στίγμα της. Είναι η δεύτερη χώρα της βαλκανικής μετά της Σερβία όπου ξεριζώνεται η ορθόδοξη φύση της.

Ο Γιώργος Παπανδρέου υλοποίησε κατά γράμμα τις εντολές των αμερικανών και μετεξέλιξε την χώρα μας σε ένα κράτος αποδυναμωμένο γεωπολιτικά  έχοντας έναν ρόλο προτεκτοράτου μειωμένης όμως αξίας γι’ αυτούς το οποίο θα πάψει οριστικά να έχει βλέψεις αυτόνομης δυναμικής παρουσίας, όπως οι ενεργειακές συμφωνίες ή οι αντιδράσεις στην ενταξιακή προοπτική των Σκοπίων και όχι μόνο.

Οι Έλληνες πολίτες βιώνουν την απόλυτη φτώχεια και ακόμη δεν ήρθαν τα δύσκολα, αφού το χαμόγελο διαδέχεται η μελαγχολία στην καθημερινότητα τους.

Στόχος είναι η  αποξένωση τους από τα κοινά και η εκλογή μελλοντικών κυβερνήσεων με βάση τα επικοινωνιακά μηνύματα των ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης με μειωμένη πάντα συμμέτοχη του εκλογικού σώματος.

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα θα πάψει μια και καλή να προβάλει αντιστάσεις στα θέλω των ΗΠΑ.

Μην πατάτε το «πράσινο»…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Τι να πρωτογράψει κανείς δευτεριάτικα. Για την διαδικασία «παρωδία» εκλογής νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ή για τα αίσχη που έγιναν στο ΟΑΚΑ; Θα προσπαθήσω να γράψω σε λίγες αράδες και για τα δύο θέματα, τα οποία κατά τη γνώμη μου αναδεικνύουν στο έπακρο, το πόσο έχει διαταραχθεί η κοινωνική συνοχή από την οικονομική κρίση και τις πολιτικές του Μνημονίου.

Το ΠΑΣΟΚ αναμφίβολα είναι το κόμμα πρωταγωνιστής του φαύλου κύκλου της μεταπολίτευσης. Πρωταγωνίστησε σε όλες τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Μια κάστα μεσαίων και μεγάλων στελεχών εκμεταλλευόμενα την ιδεολογική αγνότητα και αριστερόστροφη ιδεολογική τοποθέτηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εμπνεύστηκε, εξέφρασε και εφάρμοσε στην πράξη, όλ’ αυτά για τα οποία σήμερα πληρώνουμε ΟΛΟΙ.

Αυτή η κάστα ανθρώπων νοιώθοντας το ΤΕΛΟΣ τους να πλησιάζει, προσπάθησαν για ακόμα μία φορά να υφαρπάξουν τη «νομιμοποίηση» από την βάση τους, την οποία παρεμπιπτόντως δείχνουν να θεωρούν ιδιοκτησία τους, για να παραμείνουν στο τιμόνι του κόμματος και να καταφέρουν κάποια στιγμή να το επαναφέρουν σε τροχιά εξουσίας, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου του Ελληνικού λαού. Η ανακοίνωση της συμμετοχής στη διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού 240.000 ανθρώπων, μόνο γέλιο μπορεί να μας προσφέρει. Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό το νούμερο «απλά δεν υπάρχει». Νομίζω πως τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να υποτιμούν τη νοημοσύνη του Ελληνικού λαού. Θα έλεγα ότι ζουν στον δικό τους φανταχτερό γυάλινο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι έχουν πολύ ισχυρή ασπίδα, τα γνωστά ΜΜΕ, τα οποία έτρεξαν από σήμερα να δημιουργούν κλίμα, περί ΠΑΣΟΚ, που αναγεννιέται με τον Βενιζέλο στο τιμόνι…

Για να έρθουμε και στα έκτροπα του ΟΑΚΑ και να συνδέσουμε με το προηγούμενο γεγονός, τα ίδια ΜΜΕ, (όλως τυχαίως συμφερόντων της οικογένειας Βαρδινογιάννη) από χτες το βράδυ «κλαίνε υποκριτικά» για όσα απαράδεκτα έγιναν. Μόνο που η ανάλυση τους είναι εντελώς λανθασμένη. Τα συγκεκριμένα επεισόδια δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ευρύτερης κοινωνικής αντίδρασης στα όσα άσχημα βιώνει η ελληνική κοινωνία εξαιτίας του Μνημονίου. Αν ίσχυε αυτό, εδώ και δύο χρόνια θα είχαμε συνεχή και κλιμακούμενα επεισόδια σε όλα τα γήπεδα της χώρας, κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει. Ήταν μια αντίδραση οπαδών μιας συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ομάδας, η οποία έχει αφεθεί στην τύχη της από την ιδιοκτησία της ΠΑΕ. Οι οπαδοί του ΠΑΟ εδώ και καιρό, από την εποχή της πολυμετοχικότητας δείχνουν ένα πρωτοφανές για την ιδιοσυγκρασία τους βίαιο πρόσωπο. Οι λόγοι ποικίλουν και έχουν να κάνουν κυρίως με τον εμπαιγμό που βιώνουν από τα καμώματα των διαφόρων επιφανών Παναθηναϊκών που διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας τους. Χτες έφτασε ο κόμπος στο χτένι, επειδή για πρώτη φορά γνωρίζουν ότι δεν έχουν να αντιπαρατάξουν κάτι πειστικό – έστω και επικοινωνιακό – στον αιώνιο αντίπαλο τους. Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού είναι εμφανέστατη και σε όλα τα επίπεδα. Απλά η οικογένεια Βαρδινογιάννη, βασικά υπεύθυνη για την κατάντια του ΠΑΟ, έχοντας υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ της χώρας, πέταξε για ακόμα μια φορά την «μπάλα στην εξέδρα», αποποιούμενη των ευθυνών της για το κατάντημα της ιστορικής ομάδας.

Ο Πάνος, ο Αλέξης και οι «πρώην Νεοδημοκράτες»

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Η δημιουργία κόμματος από τον Πάνο Καμμένο, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα και νέους συσχετισμούς στο πολιτικό σκηνικό. Το κατεστημένο στην προσπάθεια του να διασώσει τα «κεκτημένα» της μεταπολίτευσης, αναλύει τις τάσεις του εκλογικού σώματος με τους γνωστούς «γεωγραφικούς προσδιορισμούς», διαχωρίζοντας τους Έλληνες σε Αριστερούς, Δεξιούς και Κεντρώους.

Μόνο που αυτό το «παραμύθι» έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Βέβαια υπάρχουν κάποιες αγκυλώσεις ακόμα και σήμερα, ωστόσο οι κομματικές συνειδήσεις των Ελλήνων, έτσι όπως τις βιώσαμε τα τελευταία 30 χρόνια, παρουσιάζονται πιο χαλαρές από ποτέ.

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή, υπάρχουν δύο «κόμματα». Οι Μνημονιακοί και οι Αντιμνημονιακοί. Με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Πάνο Καμμένο και το ΚΚΕ να συγκροτούν την πρώτη ομάδα και το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και την Ντόρα Μπακογιάννη να συγκροτούν τη δεύτερη. Υπάρχει βέβαια και ο «μεσαίος χώρος», δηλαδή εκείνοι που πατάνε και στις δύο βάρκες, με τον Φώτη Κουβέλη και τον Γιώργο Καρατζαφέρη να δηλώνουν μεν αντίθετοι του Μνημονίου, αλλά θετικοί στο ενδεχόμενο να μετέχουν σε μια συγκυβέρνηση, στην οποία αναγκαστικά θα συνεργαστούν με Μνημονιακές δυνάμεις.

Η δημιουργία κόμματος από τον Πάνο Καμμένο, σαφέστατα δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, αφού δίνει «συγγενή» - με βάση τα παλιά δεδομένα - αντιμνημονιακή διέξοδο στη βάση της ΝΔ. Παράλληλα μειώνει κατά πολύ τις διαρροές από τη ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ!!!! Ναι καλά διαβάζετε… Μέχρι πρότινος πολλοί απλοί Νεοδημοκράτες πικραμένοι από την αλλαγή στάσης του Αντώνη Σαμαρά, «φλέρταραν» με την Ανανεωτική Αριστερά, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια κατάφερε να αρθρώσει τον πιο πειστικό Αντιμνημονιακό λόγο, γεγονός που πέρασε στην κοινωνία, παρά το γεγονός ότι οι καναλάρχες και οι δημοσκόποι του κατεστημένου προσπάθησαν με κάθε τρόπο να απομειώσουν τη δυναμική του Αλέξη Τσίπρα. Τώρα βέβαια με την ίδρυση του κόμματος του Πάνου Καμμένου αυτές οι διαρροές μειώθηκαν κατά πολύ, αφού ο Πάνος πολύ εύστοχα περνάει στο υποσυνείδητο του «μέσου δεξιού», εκτός από την «πατριωτική» - δηλαδή την αντιμνημονιακή - στάση στο θέμα της οικονομίας, ΚΑΙ την «κλασική» «πατριωτική» στάση στα εθνικά θέματα και σ’ εκείνα που αφορούν τους λαθρομετανάστες. Μεγάλωσε την ατζέντα ο Πάνος και οδηγεί το υποσυνείδητο του μέσου δεξιού σε μονοπάτια, που πολύ δύσκολα ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να διαβεί.  Ωστόσο μου προκαλεί θετική εντύπωση ότι και οι δύο έχουν δηλώσει έμμεσα ότι δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν και να συμπορευτούν πάνω στην ατζέντα των οικονομικών θεμάτων.

Στην πλευρά των Μνημονιακών είναι πολύ πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταφέρουν να συγκεντρώσουν ποσοστά, με τα οποία θα μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, χωρίς κανέναν άλλο θα το πράξουν. Ειδάλλως είναι αναγκασμένοι να στραφούν σε βοήθεια από την «κεντροδεξιά» πολυκατοικία. Δηλαδή από τον Γιώργο Καρατζαφέρη και την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία ακόμα κι αν δεν μπει στη  Βουλή, είναι πολύ πιθανό να την δούμε τα «προσφέρει» τις υπηρεσίες της στο σύστημα…

Η προκρούστεια λογική του Μνημονίου

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Οι κυβερνήσεις του Μνημονίου επέλεξαν μέχρι σήμερα ν’ ακολουθήσουν μια οικονομική πολιτική που αποδεικνύεται καθημερινά πέρα για πέρα ατελέσφορη. Η επιμονή σε συνεχή κοψίματα μισθών και συντάξεων και η ταυτόχρονη κατακόρυφη αύξηση των φορολογικών συντελεστών, οδήγησε την ελληνική οικονομία σε πρωτοφανή ύφεση. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην αναπνέει η οικονομία, συνακόλουθα να μην αναπνέει και η κοινωνία. Και ακόμη, δεν έχουμε δει τα δόντια των ρυθμίσεων που προβλέπει το νέο Μνημόνιο, τα οποία θα αρχίσουν να γίνονται ορατά από τις αρχές καλοκαιριού.

Για να ανασάνει η οικονομία, χρειάζεται καλή ψυχολογία και οξυγόνο. Και αυτό ακριβώς το οξυγόνο της έχουν στερήσει οι κυβερνήσεις του Μνημονίου και η τρόικα. Εκείνο που χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα, είναι να επιτραπεί στην οικονομία να λειτουργήσει με τους δικούς της κανόνες, κάτω βέβαια από την καθοδήγηση της Πολιτείας. Να τροφοδοτήσουμε την ανάπτυξη, με κεφάλαια και κίνητρα. Ωστόσο όπως ο ανεξέλεγκτος κρατισμός οδηγεί σε αδιέξοδα, άλλο τόσο και περισσότερο και ο ανεξέλεγκτος νεοφιλελευθερισμός οδηγεί στο πουθενά.

Όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει και άλλη λύση, για την Ελληνική οικονομία.

Πέρα από αυτό το Μνημόνιο, από το οποίο απουσιάζουν οι όροι εκείνοι που θα διασφάλιζαν την κοινωνική συνοχή και θα προστάτευαν τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις. Οι πολίτες αρχίζουν πλέον να αισθάνονται αυτό το γενικευμένο «μαζέψτε λεφτά». Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα, δεν έχει κανένα προηγούμενο και καμία λογική. Θέλουμε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, αλλά έχουμε έναν από τους υψηλότερους συντελεστές φορολογίας στην Ευρώπη. Θέλουμε να βοηθήσουμε να αναστροφή του κλίματος της αγοράς και παράλληλα κόβουμε μισθούς και συντάξεις.

Αν ρίχναμε μια ματιά γύρω μας, θα βλέπαμε πως ξεπέρασε για παράδειγμα την κρίση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η γειτονική Τουρκία. Άλλωστε, πολλές από τις συνταγές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες, θα μπορούσαν να υιοθετηθούν και εδώ.

Εντούτοις εμείς εδώ παραμένουμε προσηλωμένο σ’ ένα συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο το μόνο που καταφέρνει είναι να ανοίγει όλο και περισσότερο τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και συνακόλουθα όλων εκείνων των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας που γιγαντώνουν την παραοικονομία και συρρικνώνουν την πραγματική οικονομία.

Καλώς ή κακώς το πάπλωμα της ελληνικής οικονομίας είναι κοντό και απ’ όπου να το τραβήξεις, πάντα κάτι θα περισσεύει. Η προκρούστεια λογική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα το μόνο που θα καταφέρει νομοτελειακά είναι να κοντύνει ακόμα περισσότερο το πάπλωμα, καθώς και τα «περισσεύματα» που δεν μπορεί να σκεπάσει…

ΕΛΠΙΔΑ

Η λέξη “ελπίδα” αποτελεί σήμερα το μοναδικό ακουστικό φάρμακο για τον ψυχισμό των νεοελλήνων. Θέλουμε να ακούμε αυτό που έχουμε απωλέσει από μέσα μας... την ελπίδα. Με διαλυμένο ηθικό και πολύ χειρότερη καθημερινότητα στη δουλειά -από την οποία μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια– και βέβαια από την έλλειψη οράματος και προοπτικής το μόνο οχυρό μας είναι να ελπίζουμε. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, που λέει και ο σοφός λαός μας. Και αυτό είναι αρκετό... για τον απλό πολίτη, τον συνταξιούχο, τον υπάλληλο, τον επιχειρηματία... για όλους μας.

Αυτό ζητάμε για να πάρουμε δύναμη στην δύσκολη ζωή, σε όσα μας περιμένουν από τις υποθήκες που μας έβαλαν οι κυβερνήσεις του Μνημονίου. Αυτό ψάχνουμε από τους πολιτικούς, τίποτε άλλο.

Η Ελλάδα δυστύχησε να κυβερνάται από ένα σύστημα καλά οργανωμένο και καλά σιτιζόμενο, το οποίο έχει αποκτήσει ρίζες –καρκινώματα βαθιά στον οργανισμό της.

Δεν είναι ωστόσο καιρός για μνημόσυνα. Πρέπει να ανασυνταχτούμε ψυχολογικά, να οπλιστούμε με κουράγιο και να χτίσουμε την επόμενη μέρα, χωρίς τα παράσιτα που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.

Το «καυτό» ενεργειακό τετράγωνο

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Είναι προφανές ότι οι ενεργειακές ισορροπίες έχουν αλλάξει άρδην τα τελευταία δέκα χρόνια, μετά την εισβολή στο Ιράκ, την «επιστροφή» της Ρωσίας του Πούτιν, την ανάπτυξη του Ιράν, τις αλλαγές καθεστώτων σε Αίγυπτο και Λιβύη και τις εξελίξεις στη Συρία. Παράλληλα η Τουρκία αυτοαναβάθμισε το ρόλο της σε περιφερειακή δύναμη, παρουσιάζοντας μας το δόγμα Νταβούτογλου, ενώ η Ελλάδα αυτοπυροβολήθηκε και οδηγήθηκε σε χρεοκοπία.
Μέσα σε μια δεκαετία η περιοχή της Μεσογείου και της Ανατολής άλλαξε πολιτικά και οικονομικά. Και όλ’ αυτά έγιναν, επειδή αλλάζει συνεχώς ο ενεργειακός χάρτης της περιοχής.
Η οικονομική κρίση του 2008, απλά επιβράδυνε την σταθεροποίηση των τιμών πετρελαίου σε πάνω από 100 δολάρια το βαρέλι.
Απ’ ότι φαίνεται οι μόνοι που αντιλήφθηκαν καλύτερα απ’ όλους τις εξελίξεις είναι τ’ αδέρφια μας οι Κύπριοι, οι οποίοι έχουν καταφέρει να τα έχουν καλά και με την Ρωσία και με το Ισραήλ, στρατηγική συμμαχία που μέχρι πρότινος φάνταζε το λιγότερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Τα παράδειγμα της Κύπρου, θα έπρεπε λογικά να ακολουθήσει και η Ελλάδα, συμπληρώνοντας το ισχυρότερο ενεργειακό – και όχι μόνο – «τετράγωνο», το οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί στις ημέρες μας.
Αντιθέτως εμείς κυρίως λόγω του Παπανδρέου, γίναμε δέσμιοι των Αμερικανικών συμφερόντων, τα οποία είναι αλήθεια ότι προσπαθούν να μας «σώσουν» από την χρεοκοπία, στα πρόθυρα της οποίας οι ίδιοι οι Αμερικανοί μας έστειλαν. Είναι προφανές ότι στους οδικούς χάρτες συμφερόντων υπάρχουν πολλοί παράδρομοι. Θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής αν πιστεύει ότι μπορεί να σπάσει τόσο εύκολα η προαιώνια συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ. Ωστόσο κάποιες συγκυρίες και φυσικά η «αντικειμενική» ικανότητα του Πούτιν να συνδιαλέγεται ικανοποιητικά και με τον χειρότερο εχθρό του, έχουν οδηγήσει την - ανέκαθεν ένα βήμα μπροστά - αμερικάνικη διπλωματία, σε πρωτοφανή νευρικότητα.
Η Ελλάδα και η Κύπρος δυο μέλη της ΕΕ και το Ισραήλ, ψυχρός γείτονας μέχρι πρόσφατα, σήμερα πάει να γίνει προνομιακός συνεταίρος. Αν ο γάμος επιτευχθεί δημιουργείται αυτόματα το ισχυρότερο ενεργειακό τρίγωνο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, το οποίο δικαίως θα μπορεί να καυχιέται ότι μπορεί να γίνει τρίτος πόλος προμηθευτή και ν’ αλλάξει τον ενεργειακό χάρτη στην Ευρώπη. Αυτό σε συνδυασμό με τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της Ρωσίας και την ικανότητα των Ελλήνων και Ισραηλινών σε Ναυτιλία και Εμπόριο, μπορεί ν’ αλλάξει άρδην τις γεωστρατηγικές ισορροπίες παγκοσμίως, αφού οι ΗΠΑ, βρίσκονται πολύ μακριά γεωγραφικά και η Ευρώπη, μοιάζει εγκλωβισμένη στην Γερμανική αυταρέσκεια.
Αφήστε που ο Πούτιν έχει αποδείξει ότι αρέσκεται να κερδίζει τα «εκτός έδρας» παιχνίδια. Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι Ελλάδα και Ισραήλ είναι χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ Ελλάδα και Κύπρος είναι χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η νίκη του Πούτιν και οι ΗΠΑ…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Η μεγάλη νίκη του Πούτιν στις ρωσικές εκλογές και η θριαμβευτική επιστροφή του στο Κρεμλίνο, παρά τις «φιλότιμες», αλλά ερασιτεχνικές όπως αποδείχτηκαν προσπάθειες «κύκλων της Δύσης» να τον αποδυναμώσουν, αποδεικνύει αυτό που υποπτευόμασταν όλοι, ωστόσο περιμέναμε να καταγραφεί πολιτικά και επικοινωνιακά με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Οι ΗΠΑ μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης «απέμεινε» ως η μοναδική υπερδύναμη για τις δεκαετίες των 90’s και 00’s, γεγονός που οδήγησε την ανθρωπότητα σε λάθος μονοπάτια, αφού δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος, που θα δημιουργούσε τις ισορροπίες εκείνες, ώστε να μην υπάρχει ανεξέλεγκτη δράση των ισχυρών, απέναντι στους ανίσχυρους. Φυσιολογική εξέλιξη θα παρατηρούσε κανείς, αφού η ισχυρή θεωρητικά Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ δεν κατάφερε να «ενοποιηθεί» πολιτικά, πολύ δε περισσότερο ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να αποκτήσει ενεργειακή επάρκεια και το κυριότερο, στρατιωτική ισχύ εφάμιλλη μ’ εκείνη των ΗΠΑ.

Από την άλλη η Ρωσία χρειαζόταν πολύ χρόνο και έναν εμπνευσμένο ηγέτη, για να μπορέσει να γιατρέψει τις πληγές της, κάτι που κατάφερε σχετικά γρήγορα, μετά την εμφάνιση του Πούτιν. Από την άλλη πλέον υπάρχει και η Κίνα, η οποία όμως στερείται κι εκείνη ενεργειακής επάρκειας και το κυριότερο ο «κρατικός καπιταλισμός» και ο εμπορικός ιμπεριαλισμός της, είναι προφανές ότι πολύ σύντομα θα δημιουργήσουν εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές, αφού οι Κινέζοι μπορεί μέχρι σήμερα να δουλεύουν με μηνιάτικο 100 ευρώ, ωστόσο πλέον βγαίνουν και έξω από την Κίνα και βλέπουν…

Η εύκολη νίκη Πούτιν, απέναντι στους κομουνιστές(πόσο οξύμωρο είναι το γεγονός, ότι στηρίζονται από τη Δύση), σε συνδυασμό με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα των ΗΠΑ δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό παγκόσμιο γεωστρατηγικό τοπίο. Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι οι ΗΠΑ πολύ πρόσφατα αναγκάστηκαν να τυπώσουν δολάρια (για όσους γνωρίζουν, αυτό αποτελεί δείγμα σχεδόν χρεοκοπημένης οικονομίας), γεγονός που τους αναγκάζει να ψάχνουν συνεχώς εναλλακτικούς και όχι καθαρά στρατιωτικούς τρόπους, για να επιβάλλουν τα σχέδια τους, σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Οι Αμερικάνοι προετοίμαζαν εδώ και πολύ καιρό, μια επέμβαση στη Συρία και συνακόλουθα στο Ιράν. Προφανέστατος στόχος ο πλήρης έλεγχος των πετρελαίων στις χώρες αυτές. Κι αν στην Ελλάδα κατάφεραν πανεύκολα (με τον εναλλακτικό τρόπο που γράψαμε παραπάνω) να εξασφαλίσουν την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των πετρελαίων της, στην Συρία του Άσαντ και το Ιράν του Αχμαντινετζάντ, ούτε οι οικονομικοί πόλεμοι «περνάνε», ούτε οι εμφύλιοι (τύπου Αιγύπτου και Λιβύης) έχουν το «ποθούμενο» αποτέλεσμα. Εκεί είναι προφανές, ότι θα πρέπει να «ματώσουν» και οικονομικά, αλλά και σε έμψυχο δυναμικό και ειδικά στην περίπτωση του Ιράν, τα αποτελέσματα μάλλον δεν είναι εγγυημένα. Είναι προφανές ότι η Αμερικανική οικονομία και κοινωνία, δεν αντέχουν δεύτερο Βιετνάμ. Αν της συμβεί στην παρούσα φάση αυτό, πλέον κινδυνεύει να πάψει να είναι υπερδύναμη.

«Για ποια Δημοκρατία μιλάμε ρε... ;»

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο Παπανδρέου και η χώρα χορεύει στους ρυθμούς της «τρόικας», όλοι οι Έλληνες βιώνουμε αργά και βασανιστικά μια πορεία που μας οδηγεί στην «κόλαση». Για να μιλήσουμε απλά και ανθρώπινα όχι μόνο μας έχει φύγει το χαμόγελο από τα χείλη, αλλά ψυχολογικά βρισκόμαστε όλοι ένα βήμα πριν από την κατάθλιψη και  μέρα με την ημέρα και παρά τη θέληση μας προσγειωνόμαστε σε μια κατάσταση, η οποία αντί να πηγαίνει την ζωή μας μπροστά και προς το καλύτερο, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.

Έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες από τον τέως πρωθυπουργό και την παρέα του, συνακόλουθα και απ’ όλο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, ώστε να γίνουμε μελαγχολικοί και φτωχοί. Το αύριο σίγουρα θα είναι πολύ χειρότερο από το σήμερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τσέπη μας αλλά κυρίως στην ψυχή μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην καθημερινότητά μας.

Το σύνθημα το έδωσε το κατεστημένο, χρησιμοποιώντας δύο παραδοσιακά «ελληνικά» όπλα. Το ένα είναι η προαιώνια «ζήλεια» του Έλληνα για τον Έλληνα και το δεύτερο είναι η ρουφιανιά. Κατάφεραν πολύ εύκολα, ο ιδιωτικός υπάλληλος να μισήσει τον δημόσιο υπάλληλο, ο ταξιτζής να τα βάζει με τον εφοριακό και ο μαγαζάτορας με τον πελάτη!!! Να δείτε που σε λίγο καιρό για να καταπολεμήσουμε την «φοροδιαφυγή», όποιος πολίτης πηγαίνει και καρφώνει τον συμπολίτη του θα κερδίζει χρήματα. Με λίγα λόγια θα επιδοτηθεί η ρουφιανιά. Θα δώσουν κίνητρα για να βγάλει ο καθένας το μίσος του, την ζήλεια και την ανωμαλία του σε βάρος του άλλου. Θα μου πείτε ότι αυτό γίνεται και σήμερα… Άτυπα όμως. Διαισθάνομαι ότι η ρουφιανιά θα γίνει «θεσμικό δικαίωμα».

Το κατεστημένο για διασώσει το τομάρι του, δίνει «αίμα» στο λαό. Βγάζει στα «μανταλάκια» ανθρώπους, τους διαπομπεύει χωρίς να τους δίνει το  δικαίωμα να απαντήσουν. Με λίγα λόγια  καταστρέφει ανθρώπους προκειμένου να προσφέρει θέαμα στους «ιθαγενείς», όπως έκαναν οι Ρωμαίοι με τα λιοντάρια και τους Χριστιανούς.

Βέβαια το ίδιο το κατεστημένο ποτέ δεν θα απαντήσει πειστικά, πως τόσοι πολλοί άνθρωποι  (βουλευτές, επιχειρηματίες, παρατρεχάμενοι και κομματικά στελέχη) απέκτησαν  βίλες, κότερα και τα λοιπά «σοσιαληστρικά».

Έκοψαν τις συντάξεις, τους μισθούς, τα δώρα, κόβουν επιδόματα, καταστρατηγώντας κατάφορα το Σύνταγμα. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ισότιμη διάκριση των εξουσιών, αφού δείχνουν ξεκάθαρα ότι η εκτελεστική εξουσία δεν υπολογίζει την δικαστική.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολιτικό σύστημα που τα ισοπεδώνει όλα, χάριν των εντολών των δανειστών ΤΟΥ. Στη Δημοκρατία κυρίαρχος είναι ο λαός. Ο λαός ρωτήθηκε για τίποτα; Εδώ έχουμε με μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι έχουν έλθει να κυβερνήσουν με ένα και μόνο στόχο: να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική χώρα η οποία θα απαντά «yes» στα κελεύσματα των αφεντικών ΤΟΥΣ.