Η νίκη του Πούτιν και οι ΗΠΑ…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Η μεγάλη νίκη του Πούτιν στις ρωσικές εκλογές και η θριαμβευτική επιστροφή του στο Κρεμλίνο, παρά τις «φιλότιμες», αλλά ερασιτεχνικές όπως αποδείχτηκαν προσπάθειες «κύκλων της Δύσης» να τον αποδυναμώσουν, αποδεικνύει αυτό που υποπτευόμασταν όλοι, ωστόσο περιμέναμε να καταγραφεί πολιτικά και επικοινωνιακά με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Οι ΗΠΑ μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης «απέμεινε» ως η μοναδική υπερδύναμη για τις δεκαετίες των 90’s και 00’s, γεγονός που οδήγησε την ανθρωπότητα σε λάθος μονοπάτια, αφού δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος, που θα δημιουργούσε τις ισορροπίες εκείνες, ώστε να μην υπάρχει ανεξέλεγκτη δράση των ισχυρών, απέναντι στους ανίσχυρους. Φυσιολογική εξέλιξη θα παρατηρούσε κανείς, αφού η ισχυρή θεωρητικά Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ δεν κατάφερε να «ενοποιηθεί» πολιτικά, πολύ δε περισσότερο ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να αποκτήσει ενεργειακή επάρκεια και το κυριότερο, στρατιωτική ισχύ εφάμιλλη μ’ εκείνη των ΗΠΑ.

Από την άλλη η Ρωσία χρειαζόταν πολύ χρόνο και έναν εμπνευσμένο ηγέτη, για να μπορέσει να γιατρέψει τις πληγές της, κάτι που κατάφερε σχετικά γρήγορα, μετά την εμφάνιση του Πούτιν. Από την άλλη πλέον υπάρχει και η Κίνα, η οποία όμως στερείται κι εκείνη ενεργειακής επάρκειας και το κυριότερο ο «κρατικός καπιταλισμός» και ο εμπορικός ιμπεριαλισμός της, είναι προφανές ότι πολύ σύντομα θα δημιουργήσουν εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές, αφού οι Κινέζοι μπορεί μέχρι σήμερα να δουλεύουν με μηνιάτικο 100 ευρώ, ωστόσο πλέον βγαίνουν και έξω από την Κίνα και βλέπουν…

Η εύκολη νίκη Πούτιν, απέναντι στους κομουνιστές(πόσο οξύμωρο είναι το γεγονός, ότι στηρίζονται από τη Δύση), σε συνδυασμό με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα των ΗΠΑ δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό παγκόσμιο γεωστρατηγικό τοπίο. Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι οι ΗΠΑ πολύ πρόσφατα αναγκάστηκαν να τυπώσουν δολάρια (για όσους γνωρίζουν, αυτό αποτελεί δείγμα σχεδόν χρεοκοπημένης οικονομίας), γεγονός που τους αναγκάζει να ψάχνουν συνεχώς εναλλακτικούς και όχι καθαρά στρατιωτικούς τρόπους, για να επιβάλλουν τα σχέδια τους, σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Οι Αμερικάνοι προετοίμαζαν εδώ και πολύ καιρό, μια επέμβαση στη Συρία και συνακόλουθα στο Ιράν. Προφανέστατος στόχος ο πλήρης έλεγχος των πετρελαίων στις χώρες αυτές. Κι αν στην Ελλάδα κατάφεραν πανεύκολα (με τον εναλλακτικό τρόπο που γράψαμε παραπάνω) να εξασφαλίσουν την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των πετρελαίων της, στην Συρία του Άσαντ και το Ιράν του Αχμαντινετζάντ, ούτε οι οικονομικοί πόλεμοι «περνάνε», ούτε οι εμφύλιοι (τύπου Αιγύπτου και Λιβύης) έχουν το «ποθούμενο» αποτέλεσμα. Εκεί είναι προφανές, ότι θα πρέπει να «ματώσουν» και οικονομικά, αλλά και σε έμψυχο δυναμικό και ειδικά στην περίπτωση του Ιράν, τα αποτελέσματα μάλλον δεν είναι εγγυημένα. Είναι προφανές ότι η Αμερικανική οικονομία και κοινωνία, δεν αντέχουν δεύτερο Βιετνάμ. Αν της συμβεί στην παρούσα φάση αυτό, πλέον κινδυνεύει να πάψει να είναι υπερδύναμη.