Πολιτικό σύστημα τζογαδόρων... πριν την τελευταία ζαριά

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Στο σκονισμένο τραπέζι του παιγνίου έχει, ήδη,  στρωθεί,  η πράσινη τσόχα. Το ζάρι, κυλά πάνω της κι όπως πάντα το ασόδυο βρίσκεται από κάτω από τις εξάρες. Οι ίδιοι «παίκτες» σαν πάντα, γνωστοί άλλοτε για την  δεξιοτεχνία τους στο να κλέβουν λίγη εξουσία ακόμη, λίγο κάλπικο κύρος, από αυτό που οι πιο πολλοί δεν είχαν ποτέ, μοιάζουν κάθιδροι και χρεοκοπημένοι,  μα τώρα ειδικά η «γκανιότα» άδειασε εντελώς…

Ψάχνουν τρόπο να ρεφάρουν οι ένοχοι και άλλος δεν βρίσκεται από το να παίξουν την Ελλάδα σε μια ζαριά. Τους ακούμε στον «καυγά» του τραπεζιού να επιχειρούν, οι ίδιοι, οι Νέρωνες της μοίρας μας να προτείνουν τάχα «λύσεις», μετρώντας έντρομοι τους τελευταίους κόκκους ζωής του δικού τους γκουβέρνου.  «Λύσεις» που, ώ του θαύματος περιλαμβάνουν τους εαυτούς τους στις πρώτες αράδες των τοποθετήσεων τους. Που μοιάζουν περισσότερο με ικεσίες ενός χαμένου, παθιασμένου χαρτοπαίχτη, για «ένα δάνειο ακόμη» παρά με πολιτικές θέσεις.

Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται… Είχε αρχίσει να αποσυντίθεται από τότε που ο Σημίτης επιβλήθηκε ως μηχανοδηγός. Και, για όσους διάβαζαν «πίσω από τις γραμμές» επιβεβαίωσε την  διάλυση του από τότε που ο γιος του ιδρυτή του «μονομάχησε με τον εαυτό του» το 2004, επειδή ήταν ανίκανος να κερδίσει οποιονδήποτε και πήρε το «δαχτυλίδι»… Κι ύστερα ήρθε το Καστελόριζο… Η παράδοση της χώρας στους Γερμανούς. Ο Βενιζέλος δεκτικός στην ταπεινωτική υποδούλωση της χώρας, της κοινωνίας, των ιδεών, στους διεθνείς τοκογλύφους και στον εγχώριο, χτισμένο από το σύστημα, φασισμό, αποτελείωσε την εθνική καταστροφή, με «δανεικό» το λαμπρό του όνομα και  ανεξίτηλο πάντα, στο κοστούμι του,  το λεκέ από τον καφέ που εκτόξευσε εναντίον ένας πολίτης τον Οκτώβρη του 2007.

Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται, όπως διέλυσε και την χώρα και βέβαια κανένας συνένοχος σε αυτό βολεμένος για χρόνια και έξωθεν προστατευόμενος σε υπουργικές καρέκλες, δεν μπορεί σήμερα να αρθρώνει «προτάσεις για το αύριο».

Η ΝΔ διαλύεται. Όχι μόνο με βάση τη θεωρία του ντόμινο αλλά και γιατί, αντί να είναι άρμα ιδεών και εκφραστής μιας σύγχρονης κεντροδεξιάς, έγινε άρμα της φιλοδοξίας ενός αδίστακτου εντολοδόχου των δήθεν «δανειστών». Αυτός που τώρα «κάνει μάνα» στην τελευταία παρτίδα του χαρτοπαίγνιου, θα φύγει νύχτα γιατί ο πραγματικός  δανειστής του κύρους του, η κοινωνία φαντάζει τελείως απρόθυμη να τον δανείσει ξανά…

Κι έτσι το σύστημα χάνει την «τελευταία ζαριά». Είναι σίγουρο πως θα ξανάρθει στο «παιχνίδι» κραδαίνοντας μιαν ακάλυπτη επιταγή, σαν το «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο». Τότε όμως ο «κρουπιέρης» θα αρνηθεί το ποντάρισμα του…