του Αριστοτέλη Βασιλάκη Τα χνάρια του Τόνι Μπλερ ακολουθεί ο Γιώργος Παπανδρέου διαρρηγνύοντας τις σχέσεις του με τα απόλυτα ελεγχόμενα από το ΠΑΣΟΚ συνδικάτα, τα οποία αποτέλεσαν τον βασικότερο στυλοβάτη της κυριαρχίας του «Κινήματος» τις δεκαετίες του 80’ και του 90’. Κάτι ανάλογο είχε πράξει και ο πρώην ηγέτης των Εργατικών στην Βρετανία Τόνι Μπλερ, όταν ανέλαβε την αρχηγία, αψηφώντας μάλιστα τη δύναμη της βασικής χρηματοδότησης του υπερχρεωμένου Εργατικού Κόμματος από τα βρετανικά συνδικάτα.
Το εγχειρίδιο του πετυχημένου ηγέτη λέει πως μόλις πάρει την εξουσία, τους πρώτους που διώχνει από δίπλα του, είναι εκείνους που τον στήριξαν, αλλά έχουν την δύναμη να του επιβάλλουν ζητήματα στο πως θα διοικήσει… Επί του προκειμένου, όσους μπορούν να του επιβάλλουν μια άτυπη συνδιοίκηση. Κάτι ανάλογο κάνει και ο Παπανδρέου με τα πράσινα συνδικάτα, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι «έξω φρενών» με τον πρωθυπουργό, επειδή με τις επιλογές του στην οικονομία, στην ουσία τα απαξιώνει, τα απονευρώνει και τους κόβει κάθε επαφή με τα κέντρα εξουσίας και τις αποφάσεις που παίρνονται…
Τα σκληρά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση τη φέρνουν σε σύγκρουση με τους «πράσινους» συνδικαλιστές, οι οποίοι απορρίπτουν βασικές πολιτικές της επιλογές, όπως οι περικοπές στο Δημόσιο, οι ιδιωτικοποιήσεις και το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων.
Άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 εμπνευσμένοι από τις επαγγελίες του ιδρυτή του, με απασχόληση κατά κύριο λόγο στο Δημόσιο, δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τον «εκσυγχρονισμό», ενώ, όπως λένε οι ίδιοι, «έβαλαν πλάτη» για να έρθει και πάλι το κόμμα τους στην εξουσία και σήμερα το βλέπουν να ξεχνά τις αρχές του.
Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πράσινων συνδικαλιστών είχαν στηρίξει σθενάρα τον Γιώργο Παπανδρέου στην κόντρα του με τον Βαγγέλη Βενιζέλο για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, επιλογή για την οποία προφανέστατα έχουν μετανοιώσει…
Κι επειδή κάποιος εύστοχα θα πει, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια της κοινωνίας, άρα ο Γιώργος «δικαίως» το απαξιώνει, έχοντας μάλιστα τη συναίνεση του ελληνικού λαού, έχω να πω ότι η συγκεκριμένη επιλογή του πρωθυπουργού δεν είναι διακατέχετ
αι από «ειλικρινείς προθέσεις» ή πρόκειται για πολιτική μαγκιά. Πρόκειται ασφαλώς για ουσιαστική πολιτική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και μετατόπισή του στη νεοφιλελεύθερη πτέρυγα.
Το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ επιθυμεί να «ολοκληρώσει το έργο της», χωρίς το βάρος των συνδικαλιστών και να ακολουθήσει την πολιτική της πλήρους ελεύθερης αγοράς, για όσο καιρό αντέξει. Μετά τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τώρα διαλύονται και τα ισχυρά συνδικάτα.
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει εάν αυτό είναι σωστό ή όχι και μάλιστα σε μια περίοδο όπου όλα αλλάζουν σαν τυφώνας. Ας περιμένουμε να δούμε όμως τι θα μαζέψει το σακούλι του ΠΑΣΟΚ σε ψήφους στις προσεχείς εκλογές και μετά θα κάνουμε ταμείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου