«Ας το κλείσουμε το ρημάδι» με συναίνεση

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Μια πολυκομματική κυβέρνηση σε μια άλλη εποχή, στην οποία θα επικρατούσαν τελείως διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες , θα θεωρείτο ένα βήμα μπροστά για το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, που είχε μάθει σ’ ένα μοντέλο διακυβέρνησης «του τύπου», ο πρώτος κυβερνάει, ο δεύτερος περιμένει τη σειρά του και όλοι οι υπόλοιποι κοιτάζουν…  Μια συγκυβέρνηση όπως η σημερινή με εσωκομματικούς και εξωκομματικούς εκπροσώπους “κοτζαμπάσηδων” και “νταβατζήδων” είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει, πολλώ δε μάλλον να αποδειχτεί επιτυχημένη...

Η πορεία της συγκεκριμένης συγκυβέρνησης είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι καταδικασμένη να ΑΠΟΤΥΧΕΙ…

Συνακόλουθα η χώρα μας είναι καταδικασμένη να διοικείται σε τόσο κρίσιμες εποχές από κατακερματισμένα προσωπικά, συνήθως παράνομα συμφέροντα. Μέχρι να κατακερματιστεί και η ίδια…

Εφόσον 200 σχεδόν χρόνια δεν το κατάφερε κανείς, προφανώς η προσπάθεια ομογενοποίησης της χώρας (των φατριών δηλαδή που διοικούν) είναι μάταιη.

Μόνη εξαίρεση στην παραπάνω παθογένεια οι δικτατορίες, που με την απειλή της βίας κατεύναζαν τα μίση και τα πάθη. Όπως όμως και κάθε υγιή φωνή.

Στο προβοκατόρικο δίλλημα των δυόμισι τελευταίων ετών λοιπόν «Mνημόνιο ή χάος» είναι ανώφελο να καλούμαστε να απαντήσουμε. Άλλωστε όλου αυτού του είδους τα εκβιαστικά διλλήματα, αποδείχτηκαν στο διηνεκές ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ… Ακόμα και το περίφημο «Καραμανλής ή τάνκς» του 1974!!!

Αν κανείς δεν είναι σε θέση, νόμιμα και δημοκρατικά να ΕΠΙΒΑΛΕΙ την απλή λογική και νομιμότητα, τότε ας το κλείσουμε το ρημάδι. Τουλάχιστον αυτό να γίνει με συναίνεση, ώστε να μην βιώσουν οι νέες γενιές, όσα βίωσαν οι προηγούμενες την εποχή της Χούντας και του Εμφυλίου…

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν αποτύχει στη διαχείριση της κρίσης, γιατί απλούστατα οι ίδιοι τη δημιούργησαν επιλέγοντας την «αεριτζήδικη» λογική της δανειακής ευημερίας για τους πολίτες τους και δεύτερον γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την κυνικότητα με την οποία λειτουργεί το παγκοσμιοποιημένο πλέον χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η διαφορά των δικών μας πολιτικών με τους υπολοίπους διεθνώς είναι ότι οι «κουτόφραγκοι» κάτι είδαν μέσα στην τύφλα τους και προσπαθούν – έστω και καθυστερημένα – να μειώσουν όσο μπορούν «την δυναμική των αγορών», δηλαδή των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων, ενώ οι δικοί μας τσακώνονται για το ποιός θα αποδείξει ότι είναι καλλίτερος στην τυφλόμυγα.

Όταν ακούω τους πολιτικούς μας να αυτοπροσδιορίζονται ως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας,  προσπαθώντας εντελώς άγαρμπα να κρύψουν ότι αυτοί ΟΙ ΙΔΙΟΙ αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος, καταλαβαίνω πόσο ανώριμο και εκτός πραγματικότητας παραμένει το πολιτικό μας σύστημα.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αδυνατούν νοητικά να συλλάβουν, ότι αυτοί ΟΙ ΙΔΙΟΙ δημιούργησαν το πρόβλημα και επομένως δεν μπορούν να αποτελούν τη λύση του προβλήματος.

Καταλήγοντας έχω τη φοβερή υπόνοια ότι οι ελληνική πολιτικο-οικονομική “ελίτ” έχει αποδεχτεί την ιδέα της χρεοκοπίας και κατά συνέπεια η κάθε τους κίνηση είναι καθαρά ιδιοτελής, σκοπεύοντας ο καθένας για τον εαυτό του, στο να έχει την καλύτερη δυνατή τοποθέτηση στην μετέπειτα κατάσταση. Είναι ένα σενάριο που έχουμε δει στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη δεκαετία του 90…