του Αριστοτέλη Βασιλάκη Κάποτε είχε δηλώσει κάποιος Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς: «O Μαρξ ζει. Αλλά... τρίζουν τα κόκαλά του. Ο μαρξισμός είναι εργαλείο, δεν είναι ευαγγέλιο. Όταν γίνεται ευαγγέλιο αρχίζει η θρησκοληψία η οποία, ως γνωστόν, είναι βλάβη. Το γεγονός ότι η Αριστερά διασπάται συνεχώς είναι μια παθογένεια σύμφυτη. Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Οφείλεται στην πεποίθηση ανθρώπων ότι είναι οι μόνοι γνώστες της αλήθειας, σε ιδεολογικές καθαρότητες και κάτι τέτοια... Στην Ελλάδα έχουμε περίπου 132 αριστερές ομάδες, μικρές και μεγάλες. Κάποιες αποτελούνται από πέντε άτομα και δεν μιλάνε μεταξύ τους».
Η μεγάλη οικογένεια της Αριστεράς ανέκαθεν ήταν πολύτεκνη, συμπεριλαμβανομένων και των άτακτων «παιδιών της». Ωστόσο εσχάτως ακόμα και η «επίσημη» οικογένεια έγινε πολύτεκνη, αφού ούτε λίγο, ούτε πολύ τα «παιδιά» έγιναν τέσσερα!!! Οι συνιστώσες πολλές, οι προσωπικές φιλοδοξίες ακόμα περισσότερες, ωστόσο σε τόσο άγριους καιρούς, το μοντέλο της ΠΟΠ Αριστεράς, δείχνει να εγκαταλείπεται στο σύνολο του, αφού το διακύβευμα είναι κυρίαρχο και έχει να κάνει με το ποιοι στηρίζουν το Μνημόνιο έμμεσα ή άμεσα και ποιοι όχι… Αν θεωρήσουμε ως «όλη αριστερά» το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ, την ΔΗΜΑΡ, και τους Οικολόγους, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε, ποιοι είναι οι πραγματικοί αριστεροί και ποιοι οι περιθωριακοί φιλελεύθεροι δημοκράτες που είναι ταγμένοι να «στηρίξουν» νεοφιλελεύθερους ηγεμονίσκους και πολιτικές.
O Φώτης Κουβέλης ανέκαθεν ήταν σχεδόν ισόβιος βουλευτής της Αριστεράς. Η αλήθεια είναι πως οι εξελίξεις στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς τον οδηγούσαν εκτός Κοινοβουλίου στις επόμενες εκλογές. Ανέκαθεν ο Φώτης Κουβέλης κράταγε ανοικτές πόρτες στο ΠΑΣΟΚ
Κάποια στιγμή βρήκε ευκαιρία, λίγο πριν τις εκλογές για την αυτοδιοίκηση να φλερτάρει ολοφάνερα με την Ιπποκράτους και την κυβέρνηση του Μνημονίου…
Οι επικριτές του λένε ότι ζήλεψε την δόξα της Δαμανάκη, του Ανδρουλάκη, του Μπίστη και του Βούγια… Οι φίλοι του μιλούν για μια άλλη Αριστερή φωνή ικανή να εμπνεύσει τους δημοκρατικούς πολίτες, οποιονδήποτε πολιτικό χώρο και αν ψηφίζουν.
Μια άλλη Αριστερά που δεν κρύβεται πίσω από έναν στείρο καταγγελτικό λόγο, αλλά έχει το θάρρος και την παρρησία να ζητά την συμμετοχή της στην διακυβέρνηση του τόπου.
Ο Φώτης Κουβέλης ομολογουμένως δικαιολόγησε έξυπνα την συμπαράταξη με την κυβέρνηση με τη δικαιολογία ότι δεν μπορεί να υπάρχει συσπείρωση κατά του μνημονίου γιατί "εναντίον του τάσσεται εκτός από την Αριστερά και η ΝΔ"!!! Και η "συσπείρωση προϋποθέτει ομοιογένεια"!!! Είναι προφανέστατο ότι ο γεωγραφικός προσδιορισμός στην πολιτική έχει μεγαλύτερη σημασία για τον κ. Κουβέλη απ’ ότι η ίδια η πολιτική.
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας, τα τελευταία δύο χρόνια είδε και την σκοτεινή, αλλά και την φωτεινή πλευρά της πολιτικής… Μπορεί ο ίδιος να παραμένει πιστός σ’ αυτά που πιστεύει, λέει και πράττει, εντούτοις οι γηραιότεροι σύντροφοι του, προσπάθησαν να του τραβήξουν εμφανώς το χαλί κάτω από τα πόδια, διαρρέοντας μέσω των κατεστημένων ΜΜΕ ότι ο «Τσίπρας λειτουργεί ως άλλη εκδοχή του ΚΚΕ».
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να έχει κάνει πολλά και σημαντικά λάθη, ωστόσο στην υπόθεση του Μνημονίου και των βάρβαρα αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης έχει κρατήσει σταθερά τίμια στάση. Έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα γίνει επ’ ουδενί το δεκανίκι της κυβέρνησης του Μνημονίου, υποκύπτοντας στις πιέσεις των πρώην συντρόφων του, που είχαν συνηθίσει να αναπτύσσουν υπόγειες διαδρομές με τα κέντρα αποφάσεων, ειδικά ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εξουσία…
Οι λεγόμενες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι ασφαλώς πάρα πολλές για ένα τόσο μικρό χώρο. Ο Αλέξης Τσίπρας που στην ουσία κόμιζε μόνο τα νιάτα του, τις αυταπάτες του και τη συμπαθητική του εμφάνιση, όντας πολύ άπειρος, πολεμήθηκε ύπουλα τόσο από τον κ. Αλαβάνο όσο και από τον κ. Κουβέλη και δεν είχε το ανάστημα να τους εξουδετερώσει. Βέβαια στις μέρες μας δείχνει απόλυτα δικαιωμένος, αφού και χωρίς Αλαβάνο και χωρίς Κουβέλη, έχει φτάσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ιστορικά υψηλά σε όλες τις δημοσκοπήσεις, δημιουργώντας νευρική κρίση εκ δεξιών και εξ’ αριστερών…
Το ΚΚΕ για όλους τους υπόλοιπους είναι ένα κόμμα-μαυσωλείο οχυρωμένο σε τείχη που το ίδιο ύψωσε και απομονωμένο από την κοινωνία, εγκλωβισμένο σε μια τεχνητή πραγματικότητα ευσεβών πόθων, ψυχωτικών παραισθήσεων και επιλεκτικών αναμνήσεων, δηλητηριασμένο από τον θρησκευτικό και πατριωτικό λόγο της λατρεμένης των ΜΜΕ σαματατζούς Λιάνας Κανέλλη.
Αν μη τι άλλο έχει πειστικά συνθήματα. Ανυπακοή. Για πρώτη φορά ακούγονται λογικά και δίκαια. Η επίθεση στα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων επιβάλλει αντίσταση, σύγκρουση και ανυπακοή. Τι κάνει όμως το ΚΚΕ γι’ αυτό; Χωρίς συμμάχους, με απομονωτισμό, χωρίς τη δυνατότητα να μεταφέρει αυτή τη γραμμή σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και να χτίσει σχέσεις επικοινωνίας και εμπιστοσύνης με πολίτες που πληγώνονται από τα μέτρα, χωρίς μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων πολύ πέρα αριθμητικά και ποιοτικά από τους συνήθεις κινητοποιούμενους, το ΚΚΕ γίνεται κύμβαλο αλαλάζον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου