Τιμωρηθήκαμε γιατί προσπαθήσαμε να αυτονομηθούμε

Με το που προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε έναν αυτόνομο ρόλο και λόγο, ήρθε η συντέλεια του κόσμου και τελικά “'ήρθαμε στα ίσια μας”. Η συμφωνία με τους Ρώσους για τους αγωγούς, το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν και το ΟΧΙ στον Μπους στο Βουκουρέστι για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εξόργισαν σε τέτοιο βαθμό τους Αμερικανούς, ώστε μέσα σε λίγους μήνες ο Καραμανλής πήγε σπίτι του, ο Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός και η χώρα βρέθηκε να “χρεοκοπεί” προκειμένου να μπει στο ΔΝΤ. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μια φυσική συνέχεια των όσων διαχρονικά συμβαίνουν σε αυτήν την κυριολεκτικά άμοιρη χώρα, η οποία ζει σε καθεστώς πλήρους κατοχής και μάλιστα σε περιόδους ειρήνης. Όποτε τόλμησε να περπατήσει μόνη της, της βάζουν τρικλοποδιές, όποτε διανοείται κάποιος πολιτικός της να προωθήσει πολιτικές μείζονος εθνικού συμφέροντος χωρίς να ρωτήσει την Ουάσιγκτον τότε είτε έχουμε πολιτική αναταραχή, είτε βγαίνουν σκάνδαλα για να ανατραπεί, είτε έχουμε εθνική σύρραξη. Ποιος ξεχνάει την εποχή Σημίτη, όταν ο τότε πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει τη μείωση των εξοπλισμών, ξέσπασε από το πουθενά το θέμα των Ιμίων; Λίγες ημέρες αργότερα και αφού ευχαρίστησε τους Αμερικανούς προχώρησε σε νέες γενναίες παραγγελίες όπλων. Το ίδιο έγινε και με τον Καραμανλή, ο οποίος τόλμησε να υπογράψει συμφωνίες με τους Ρώσους και να συμφωνήσει τότε με τον αείμνηστο Παπαδόπουλο να μην χαριστεί η Κύπρος μέσω του Σχεδίου Ανάν. Τι πυρκαγιές είχαμε, τι Βατοπέδια, τι ολοκαύτωμα της Αθήνας. Αν έμενε λίγο ακόμη θα βιώναμε τις προπαρασκευαστικές διαδικασίες του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, μέχρι ο χριστιανός να τα παρατήσει και να πάει σπίτι του. Ήρθε λοιπόν ο Παπανδρέου και σταμάτησαν όλα. Δεν πάνε να καίγονται τα δάση, παίζουν χιλιοστό θέμα στα κανάλια λίγο πριν τα νέα του Μεγάρου Μουσικής, όσο για τις εφημερίδες, δίπλα στα μνημόσυνα και τα εφημερεύοντα φαρμακεία.