Οι «πολιτικοί-τεχνοκράτες» και οι τεχνοκράτες

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Επειδή εσχάτως γίνεται συζήτηση για τη δημιουργία συγκυβέρνησης τεχνοκρατών, με το πρόδηλο πρόσχημα ότι το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να βγει από το κάδρο της οργής του Ελληνικού λαού, ενόψει των επώδυνων νέων μέτρων που ΑΠΑΙΤΟΥΝ οι δανειστές μας, θα πρέπει να πω πως με εσωκομματικούς και εξωκομματικούς εκπροσώπους “κοτζαμπάσηδων” και “νταβατζήδων” είναι αδύνατο η Ελλάδα να βγει από το γαϊτανάκι του τρόμου. Κι αν οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν μια φορά «νεροκουβαλητές» του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι Έλληνες «τεχνοκράτες» είναι απείρως πιο επικίνδυνοι…

Η χώρα μας είναι καταδικασμένη να διοικείται από κατακερματισμένα προσωπικά, συνήθως παράνομα συμφέροντα. Μέχρι να κατακερματιστεί και η ίδια. Εφόσον 200 σχεδόν χρόνια δεν το κατάφερε κανείς, προφανώς η προσπάθεια ομογενοποίησης της χώρας (των φατριών δηλαδή που διοικούν) είναι μάταιη. Μόνη εξαίρεση στο παραπάνω οι χούντες που με την απειλή της βίας κατεύναζαν τα μίση και τα πάθη. Όπως όμως και κάθε υγιή φωνή.

Στο προβοκατόρικο δίλλημα λοιπόν “ακυβερνησία ή χούντα” είναι άδικο να καλούμαστε να απαντήσουμε. Αν κανείς δεν είναι σε θέση, νόμιμα και δημοκρατικά να ΕΠΙΒΑΛΕΙ την απλή λογική και νομιμότητα, τότε ας το κλείσουμε το ρημάδι, το «μαγαζί» που λέγεται Ελλάδα…

Οι τεχνοκράτες πολιτικοί ή σκέτοι τεχνοκράτες διεθνώς έχουν αποτύχει στη διαχείριση της κρίσης γιατί απλούστατα οι ίδιοι τη δημιούργησαν επιλέγοντας τη λογική της δανεικής ευημερίας για τους πολίτες τους και δεύτερον δεν μπορούν να κατανοήσουν το πώς λειτουργεί το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η διαφορά των δικών μας «τεχνοκρατών πολιτικών» με τους υπολοίπους διεθνώς είναι ότι οι «ξένοι» κατάλαβαν την τύφλα τους και κάνουν ακριβώς μέσω πολιτικών αποφάσεων αυτά που τους υπαγόρευσε η κοινή λογική, ενώ οι δικοί μας τσακώνονται για το ποιός θα αποδείξει ότι είναι καλλίτερος στην τυφλόμυγα.

Όταν λοιπόν τους ακούω ότι η κυβέρνηση εθνικής ανάγκης πρέπει να αποτελείται από πολιτικούς-τεχνοκράτες (εννοώντας αυτούς τους ίδιους που αποτελούν μέρος του προβλήματος) καταλαβαίνω πόσο άσχετοι παραμένουν.

Καταλαβαίνω ότι αδυνατούν νοητικά να συλλάβουν ότι αυτοί δημιούργησαν το πρόβλημα και επομένως δεν μπορούν να αποτελούν τη λύση του προβλήματος.
Καταλήγοντας έχω τη φοβερή υπόνοια ότι οι ελληνική πολιτικο-οικονομική “ελίτ” έχει αποδεχτεί την ιδέα της χρεοκοπίας και κατά συνέπεια η κάθε τους κίνηση σκοπεύει στο να έχει ο καθένας τους την καλύτερη δυνατή τοποθέτηση στην μετέπειτα κατάσταση. Είναι ένα σενάριο που έχουμε δει στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη δεκαετία του 90.