Οι δύο επιλογές του Σαμαρά

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Ένα από τα πολλά διλλήματα που έχει γεννήσει η οικονομική κρίση στη χώρα μας, είναι αν θα πρέπει να φύγουμε εντελώς από το Μνημόνιο ή αν θα πρέπει απλά ν’ αλλάξουμε τους όρους του. Η πρώτη περίπτωση κερδίζει την «αυτοδυναμία» στις σχετικές δημοσκοπήσεις αφού συγκεντρώνει περίπου το 60 με 70%, ενώ η δεύτερη περίπτωση ασφαλώς και χαρίζει πολιτικό χρόνο στις δυνάμεις του κατεστημένου, οι οποίες ζητούν από το λαό μια «δεύτερη ευκαιρία» για να βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδα, ποντάροντας στη «μνήμη χρυσόψαρου», για την οποία διακρίνεται ο Ελληνικός λαός.
Κάθε προσπάθεια ν’ αλλάξει η προεκλογική ατζέντα από την κυρίαρχη αντίθεση μνημόνιο – «αντιμνημόνιο» φαντάζει σχεδόν αδύνατη στην παρούσα φάση. Φαντάζεστε να υπάρξει ένα εκλογικό αποτέλεσμα σε εθνικές εκλογές, με το οποίο δεν θα καταδικάζονται το μνημόνιο και τα κόμματα που το ψήφισαν;
Η στάση απέναντι στο μνημόνιο θα είναι λοιπόν το κυρίαρχο θέμα στις εκλογές που έρχονται. Το γεγονός ότι η πολιτική των κομμάτων θα χαραχτεί με δεδομένα τ’ αποτελέσματα που δημιούργησε η εφαρμογή του μνημονίου είναι επίσης λογικό.
Κι επειδή η ΝΔ είναι το κόμμα που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις θα αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία, ο πρόεδρος της κ. Σαμαράς καλά θα κάνει και επανεξετάζει την πολιτική του με βάση τα καταστροφικά δεδομένα στα οποία οδήγησε την χώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Πλέον είναι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να «φύγει» από τακτικούς ελιγμούς (όπως η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου) προκειμένου να μην χρεωθεί κι αυτός την καταστροφή (το αντίθετο θα ήταν πολιτική αυτοκτονία).
Θα πρέπει η ΝΔ πρέπει να εμπνεύσει τους πολίτες, να δώσει την προσδοκία, την ελπίδα, την προοπτική. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Και σ’ αυτό ΔΕΝ μπορεί να την διευκολύνει η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Θα πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να αναδιπλωθεί και να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Δηλαδή να δηλώσει απερίφραστα ότι είναι κατά του Μνημονίου και των αντιλαϊκών πολιτικών που αυτό επιβάλλει…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν επιλέξει αυτή τη στρατηγική, κινδυνεύει να συμπαρασυρθεί από τη γενικότερη απαξίωση των κομμάτων που ψήφισαν το Μνημόνιο, να ταυτιστεί μ’ αυτά και να πλαγιοκοπηθεί «εκ δεξιών» από δυνάμεις που ονειρεύονται τη δημιουργία ενός εκσυγχρονιστικού – μνημονιακού κόμματος που θα κάνει αφενός πιο πολύπλοκο το πολιτικό σκηνικό, αφετέρου όμως θα αποδυναμώσει περαιτέρω το ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτό το κόμμα έχει αποδοχή 15% – 20% και όπως όλοι γνωρίζουμε καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ να συμπεριλάβει τη νεοφιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ, το «εκσυγχρονιστικό-νεοφιλελεύθερο» ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και ένα μέρος της ΔΗMΑΡ του Κουβέλη, ο οποίος όμως όντας πιο έξυπνος από τους υπόλοιπους μετακινείται - αργά αλλά σταθερά - πιο αριστερά, ενόψει εκλογών…