Τα χτεσινοβραδινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, απέδειξαν για πολλοστή φορά το πόσο «ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ» και το πόσο ευάλωτη είναι η χώρα μας στη δράση των παρακρατικών και των ξένων πρακτόρων. Τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008, τότε που κάηκε η Αθήνα λόγω του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου σε συνδυασμό με το πόσο «εύκολα» πέρασαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια τα πιο αντιλαϊκά και αντεθνικά μέτρα στην ιστορία της Ελλάδας, κατέδειξαν πως η «τάξη» και «Ασφάλεια» στη χώρα μας είναι «θέμα» ξένων πρακτόρων…
Προχτές το βράδυ χιλιάδες Έλληνες βγήκαν στους δρόμους ειρηνικά για να δηλώσουν την αντίθεση τους στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2. Το παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο «φοβήθηκε» εμφανώς, μια ανεξέλεγκτη Ελληνική εξέγερση, η οποία θα αποτελούσε την σπίθα για ν’ ανάψει μια άνευ προηγουμένου Πανευρωπαϊκή και Παγκόσμια πυρκαγιά ευθείας αμφισβήτησης του καπιταλιστικού «ιδεώδους».
Αυτή τη φορά ο «χημικός πόλεμος» και οι «κουκουλοφόροι», δεν κατάφεραν να διαλύσουν τη γιγαντιαία διαδήλωση, οπότε μπήκε σε εφαρμογή το «Plan C», δηλαδή η πυρπόληση δημοσίων κτιρίων.
Η δράση μυστικών υπηρεσιών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη είναι μια συνηθισμένη πρακτική που οι κυβερνήσεις κρύβουν επιμελώς από τους λαούς. Βέβαια στην Ελλάδα επειδή γεωγραφικά είναι μια χώρα στο επίκεντρο γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων, η παρουσία τους ανέκαθεν ήταν πολύ πιο έντονη.
Βέβαια η δράση τους στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ πιο εμφανής απ’ ότι θα ήθελαν και θα περίμεναν. Η υπόθεση Οτσαλάν, η υπόθεση Γρηγορόπουλου, η υπόθεση των πυρκαγιών στην Πελοπόνησσο, καθώς και η δράση τους στις τελευταίες συγκεντρώσεις ενάντια στο ΜΝΗΜΟΝΙΑ και ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ, τους εξέθεσαν πάρα πολύ. Όλοι γνωρίζουν πλέον, ότι δεν υπάρχουν «γνωστοί-άγνωστοι», ούτε κουκουλοφόροι, ούτε αναρχικοί, ούτε καν τρομοκράτες. Όλοι τους είναι πασίγνωστοι.
Είναι κρίμα για την Ελλάδα, όλο αυτό που συμβαίνει… Να έχει γίνει το «παιχνιδάκι» των διάφορων τάσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι κρίμα, διότι είμαστε μια χώρα που διαχρονικά έχει προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα.
Αν εμείς είχαμε ως πολίτες την διαχείριση των οικονομικών της χώρας, δεν θα φθάναμε σ’ αυτό το σημείο, αλλά κι αν φθάναμε τουλάχιστον θα πληρώναμε τα δικά μας λάθη. Τώρα όμως εμείς είμαστε που πτωχαίνουμε, πληρώνοντας τις αμαρτίες των κυβερνήσεων. Ακόμη και τις φιλοδοξίες τους. Κι αυτό παρ’ ότι είναι αδιανόητο, εν τούτοις είναι υπαρκτό. Μία είναι η ευχή που κυκλοφορεί και εναποθέτει τις ελπίδες εκεί όπου δεν φθάνουν οι ψυχές των ανάλγητων της Ευρώπης και των φιλόδοξων δικών μας διαβουλευτών. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου