Θ’ αλλάξουμε θέλουμε ΔΕΝ θέλουμε…

Λένε ότι ο κόσμος προχωράει, ότι γινόμαστε καλύτεροι , δηλαδή ανώτεροι σε μικροπρέπειες, σε “κατινιές”,  να φάμε ο ένας τον άλλον, είτε με πράξεις, είτε με λόγια.

Κι εδώ προκύπτει ένα υπαρξιακό κατά βάση ερώτημα. Ο νεοέλληνας είναι ανώτερος από τον Έλληνα της δεκαετίας του ’50, του ‘60’, του’80;

Αν βρεθεί κάποιος και πει ναι, δηλαδή ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν περισσότερη κοινωνική μόρφωση, είναι πιο άνθρωποι, πιο αλληλέγγυοι, μάλλον πλανάται…

Αν πάλι βρεθεί κάποιος και μας πει ότι η Ελλάδα έχει περισσότερη ανεξαρτησία από το παρελθόν, μάλλον «ροχαλίζει» όρθιος…

Άσε που δεν θα βρεθεί κανένας να μας ρωτήσει γιατί πολύ απλά σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι προβληματισμοί για κανέναν.

Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα τρία ήταν τα ζητούμενα. Το φαγητό, το χρήμα και το «πίτσι –πίτσι».

Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Όλοι έψαχναν για λεφτά, μάλωναν, έβριζαν, πλακώνονταν, έκαναν μηνύσεις, αγωγές, δολοπλοκίες, έδιναν σάρκα και μυαλό φτάνει να έπαιρναν στα χέρια τους το «μαρούλι». Αυτός ο μέχρι σήμερα νεοέλληνας ήταν ο μεγαλύτερος «χρηματόδουλος», που πέρασε από αυτόν τον τόπο. Τέτοια «προϊόντα» εξέλεγε για πολιτικούς. Αυτή τη νοοτροπία πληρώνει σήμερα. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε με τον χειρότερο αλλά πλέον αποτελεσματικό τρόπο, το συγκεκριμένο χρεοκοπημένο μοντέλο. Θέλουμε δεν θέλουμε, θ’ αλλάξουμε μυαλά, όπως και πολιτικούς. Θέλουν δεν θέλουν…